منصور امان
نگرانی آیت الله خامنه ای و همدستانش از واکنش احتمالی جامعه در برابر خیمه شب بازی انتخاباتی به گونه دوچندان در حال افزایش است. یک نشانه این امر را می توان در ازسرگیری فشارها بر آقای هاشمی رفسنجانی، یک مُنتقد بی خطر باند حاکم مُشاهده کرد.
یک روز پس از آنکه آقای رفسنجانی اعلام کرد از هر گونه اظهار نظر، "نفیا یا اثباتا" در باره انتخابات خودداری خواهد کرد، مُعاون سپاه پاسداران خواستار اعلام مواضع او شد. آقای صفار هرندی با بهانه گیری از "مواضعی که از سوی نزدیکان وی مطرح می شود"، به آقای اکبر رفسنجانی هُشدار داد که "واکُنش" نشان دهد.
آقای رفسنجانی بی تردید قادر به ترجُمه اخطار مُعاون سپاه پاسداران هست که در آن تاکید می شود، اعلام برکناری و سُکوت کافی نیست. با این وجود، احتمال اینکه او حاضر به حمایت از معرکه انتخاباتی شریک پیشین خود گردیده و به مقام پادویی "رهبر" در پهن کردن بساط آن رضایت دهد، چندان قوی نیست.
در اوایل ماه جاری و در یک حرکت بسیار توجه پذیر، دستگاه امنیتی "نظام"، وبگاه رییس مجمع تشحیص مصلحت آن را بدون ارایه هر گونه دلیلی از دسترس خارج کرد. توضیح بعدی دادستان کُل کشور، حُجت الاسلام مُحسنی اژه ای، در این باره حتی از خود اقدام مزبور نیز در توضیح شکنندگی "نظام" گویا تر است. وی گفت، آقای رفسنجانی دست به انتشار "موارد مُجرمانه" زده است. منابع نزدیک به رییس پیشین مجلس خبرگان، یکی از "موارد" مزبور را باز انتشار سُخنان آقای رفسنجانی در نماز جُمعه تیر ماه 88 دانستند. تنها چند روز بعد، خانُم فائزه هاشمی رفسنجانی، در دادگاهی که به ریاست یک چهره بدنام امنیتی برگزار می گردید، به زندان و سلب حُقوق مدنی محکوم شد.
دور اول حملات اگر چه برای کشاندن آقای رفسنجانی به اعلام سُکوت کافی بود اما همزمان – آنگونه که گُفته های مُعاون سپاه پاسداران نیز نشان داد – نتیجه آن هنوز نمی تواند موجب آسودگی خاطر باند حاکم گردد. علت اصلی این تشویش خاطر بی گمان تاثیر و نُفوذ هراس انگیز آقای رفسنجانی در دستگاه قُدرت نیست، بلکه ناتوانی باند مزبور در کُنترُل شرایط و فروپاشیدگی درونی آن است.
تنها اندکی ثبات و اعتماد به نفس برای نادیده گرفتن مُنتقدی که حداکثر از طریق بازیافت نامه و نوشته های کُهنه اش ابراز نظر می کند، کفایت می کرد. اما آقای خامنه ای حتی نمی تواند این گوشه و کنایه های گرد شده را قورت بدهد، چون لُقمه بُزُرگتر "مُهندسی" انتخابات قبلی در گلویش گیر کرده و همچنان قصد پایین رفتن ندارد.
یک روز پس از آنکه آقای رفسنجانی اعلام کرد از هر گونه اظهار نظر، "نفیا یا اثباتا" در باره انتخابات خودداری خواهد کرد، مُعاون سپاه پاسداران خواستار اعلام مواضع او شد. آقای صفار هرندی با بهانه گیری از "مواضعی که از سوی نزدیکان وی مطرح می شود"، به آقای اکبر رفسنجانی هُشدار داد که "واکُنش" نشان دهد.
آقای رفسنجانی بی تردید قادر به ترجُمه اخطار مُعاون سپاه پاسداران هست که در آن تاکید می شود، اعلام برکناری و سُکوت کافی نیست. با این وجود، احتمال اینکه او حاضر به حمایت از معرکه انتخاباتی شریک پیشین خود گردیده و به مقام پادویی "رهبر" در پهن کردن بساط آن رضایت دهد، چندان قوی نیست.
در اوایل ماه جاری و در یک حرکت بسیار توجه پذیر، دستگاه امنیتی "نظام"، وبگاه رییس مجمع تشحیص مصلحت آن را بدون ارایه هر گونه دلیلی از دسترس خارج کرد. توضیح بعدی دادستان کُل کشور، حُجت الاسلام مُحسنی اژه ای، در این باره حتی از خود اقدام مزبور نیز در توضیح شکنندگی "نظام" گویا تر است. وی گفت، آقای رفسنجانی دست به انتشار "موارد مُجرمانه" زده است. منابع نزدیک به رییس پیشین مجلس خبرگان، یکی از "موارد" مزبور را باز انتشار سُخنان آقای رفسنجانی در نماز جُمعه تیر ماه 88 دانستند. تنها چند روز بعد، خانُم فائزه هاشمی رفسنجانی، در دادگاهی که به ریاست یک چهره بدنام امنیتی برگزار می گردید، به زندان و سلب حُقوق مدنی محکوم شد.
دور اول حملات اگر چه برای کشاندن آقای رفسنجانی به اعلام سُکوت کافی بود اما همزمان – آنگونه که گُفته های مُعاون سپاه پاسداران نیز نشان داد – نتیجه آن هنوز نمی تواند موجب آسودگی خاطر باند حاکم گردد. علت اصلی این تشویش خاطر بی گمان تاثیر و نُفوذ هراس انگیز آقای رفسنجانی در دستگاه قُدرت نیست، بلکه ناتوانی باند مزبور در کُنترُل شرایط و فروپاشیدگی درونی آن است.
تنها اندکی ثبات و اعتماد به نفس برای نادیده گرفتن مُنتقدی که حداکثر از طریق بازیافت نامه و نوشته های کُهنه اش ابراز نظر می کند، کفایت می کرد. اما آقای خامنه ای حتی نمی تواند این گوشه و کنایه های گرد شده را قورت بدهد، چون لُقمه بُزُرگتر "مُهندسی" انتخابات قبلی در گلویش گیر کرده و همچنان قصد پایین رفتن ندارد.
